Its the same story everywhere, anytime..

Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een weblog vanuit een kantoor in de tropen, een kantoor waar banaanvogels tegen de ramen vlogen, de suiker bestookt werd door mieren en er gewoon stroom uit de stopcontacten kwam (stroomstoring voorbehouden). In het kader van gouwe ouwe... hier nog eenmaal:

"Soms klinkt de onheilspellende donder hier in het tropische land. Het herinnert me er aan dat het niet allemaal jubel en gejuich is hier. Het is een land vol tegenstellingen, van puur geluk tot diepe pijn. Mag ik zo vrij zijn wat bescheiden waarnemingen vanuit Nkozi met u te delen.

We leven hier op de universiteit in een ware oase. Studenten zijn behoorlijk verwestert, je hebt nauwelijks het idee dat je van huis bent. Behalve dan dat je je af en toe realiseert dat je de enige blanke in de kroeg, eetzaal of kantoor bent. De paden op de universiteit worden netjes bij gehouden, zo af en toe verschijnen er nieuwe plantenbakken en het gras wordt wekelijks gemaaid. Er is eten in overvloed in de eetzaal en als je een keer geen zin hebt in het gebruikelijke eten dan ga je naar een van de restaurantjes in het dorp, je maakt een salade of je eet instant noodles. Het vertier: films kijken bij iemand op de kamer, dansen tot diep in de nacht, picknicken op de heuvel (wat we in Nl in koor een berg zouden noemen), salades creëren met alles wat je hebt en gewoon hangen, dansen, kletsen en foto’s maken op kamers van mensen.

In het dorp is het leven anders, puur en eenvoudig en goed. Regelmatig komen Emma en ik intens blij terug van de familie die we vaak bezoeken. We zien hoe ze om elkaar geven, hoe de kinderen zich vermaken met een balletje gemaakt van plastic zakjes, hoe ze ons hun beste vrienden noemen, we zien hoe trots ze zijn op hun tuin, de oneindige zorg en liefde voor elkaar en hoe alles zal gebeuren als God het wil. Verderop in het trading centre werken mensen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat om hun waar te verkopen in zelf getimmerde kraampjes en winkels waar kaarsen branden als de stroom is uitgevallen. Boda boda’s crossen het straatbeeld door zo nu en dan en toeteren al dan niet terecht. Om de situatie nu zorgeloos te noemen, nee. Zorgen zijn van een andere aard, het gaat om gezond zijn en overleven. De liefde en waardering voor dingen maakt het leven goed en kan alleen bedreigd worden door ziekte of dood. Zo intens blij als we soms terug komen van de familie zo gefrustreerd komen we andere keren terug. De problemen stapelen zich op en de situatie lijkt zo reddeloos.

Een voorbeeld, de moeder van Jonah, Flora, Owen en John liet haar kinderen achter bij grootmoeder om te hertrouwen in een stad 1 uur verderop. Owen ontvangt nu geen borstvoeding meer, maar een weinig voedzame pap. Baby Gadaffi, vorige week bijna gestorven aan malaria, nu weinig energie en kan geen borstvoeding meer ontvangen van zijn moeder want die lijdt op het moment ook aan malaria. Moeder van Gadaffi heeft geen geld voor deugdelijke medicijnen dus gaat op zoek naar goedkopere alternatieven, zo krijgt ze pijnstillers… En toch al klinkt het nu zo somber, ze zijn gelukkig ze genieten van elkaar, van de kleine dingen. Zo lang ze gezond blijven hoeft er niet veel te veranderen aan hun leven, maar die eerste conditie is duur, te duur voor ze. Wanneer ze over baby Gadas praten die er fijn gezond uit ziet, zeggen ze in koor: Gadas is a happy man. En het is zo verdrietig dat dit niet een extreem geval is, zoals deze familie zijn er nog duizenden in Uganda. Naast gezond zijn is onderwijs natuurlijk ook iets waar ze naar verlangen, maar school fees… Money, Money is the problem zeggen Waswa en Cato aldoor. Maar het is eigenlijk net als overal op de wereld, mensen denken dat ze hun rijkdom verdiend hebben en zien het niet als genade, iets wat ze uit kunnen delen. Maar waar kun je beginnen als je een band hebt gekregen met de familie en er nieuwe problemen opduiken iedere dag? Misschien kun je nu een malariakuur betalen voor ze en wat voedzaam eten voor ze kopen, maar als we weg zijn komt alles gewoon weer terug. En dan kennen wij alleen de situatie van een familie, zo zijn er nog veel meer."

Een jaar later en nog een bezoekje aan de familie in december verder is de dubbelzinnigheid nog daar. Owen is helaas overleden in februari of maart. Nogmaals werd ik geconfronteerd met het frustrerende feit dat kinderen de gevolgen moeten dragen van de kromme onrechtvaardige wereld. Dingen die ik al wist werden bevestigd, dingen die ik verwachtte kwamen uit. Maar nogmaals merk ik dat het me niet neerslaat, dat doet het ook niet met onze vrienden daar. We gaan door. Draag je verantwoordelijkheid, draag een steentje bij, ook hier in Nederland, het gaat zo gemakkelijk! Je staat versteld wat je allemaal voor elkaar krijgt. Nou eigenlijk niet wat JIJ voor elkaar krijgt, maar wat je kunt doen wanneer je bewust wordt en anderen bewust maakt en mobiliseert. Wat je rest is open je ogen! Dit is de wereld, cliche maar waar: be the change you want to see in the world.

Just a night, just an ordinary night

Vrije dagen dramatiek

Running on valeriaan kan ik de hele wereld aan.

Valeriaan rustgevend en opbeurend, hmmh. Zoals ik in de introductie al schreef zit ik momenteel vrije dagen uit in afwachting van feedback van mijn scriptie. Een scriptie met zorg en toewijding geschreven, van Uganda naar Nederland en terug, en helaas weer terug. Anderhalf jaar zwoegen en reiken naar dat wat je nog net kunt. Interviews met toffe jongeren in Uganda, beleidsanalyse vanaf een bureautje in de zogenaamde ivoren toren van de nieuwbouw in onze faculteit en zoveel meer dingen, maar daarover later meer, misschien. En nu is het daar, op het bureau van mijn beoordelaars. Gewoon omdat het kan is er prompt een derde beoordelaar in het leven geroepen omdat het hem interessant leek en hij er veel vanaf weet. Nou dat zal em nog bezuren, 180 pagina’s maar liefst telt mijn scriptie. Ja letters noch regels zijn gespaard, maar zoals ik mijn eerste beoordelaar geruststelde ‘het zijn 180 pagina’s puur leesplezier’.

Nu maar afwachten. Naast gehoorzamen aan mijn eerder beschreven sollicitatiedrang doe ik van alles. Vier hele vrije dagen is het gelukt om gewoon te genieten, rust, vrijheid, high tea-en en lunchen in het park. Zelfs schoonmaken en handwasjes gingen van harte. Na die vier dagen begon de paniek en realiseerde ik me dat die vrijheid helemaal niet zo leuk is, ik moet meer doen ik moet me nuttig maken! Paradoxaal genoeg traden toen dagen aan van slapen en hangen bij mijn ouders. Vervolgens probeerde ik het gat wat was ontstaan na het inleveren van mijn conceptscriptie op te vullen met het schrijven van samenvattingen en sollicitatiebrieven. Daarna bedacht ik me opeens dat mijn ov nog even benut moest worden en zo reis ik van Delfzijl naar Hoogeveen en van Den-Haag naar Hoogezand. Ondertussen mijn level nut-gevoeligheid wat opgehoogd door hulplijnen via facebook op het gebied van Excel. Ook het starten van deze weblog is een product van mijn vrije dagen problematiek en nieuw verkregen energie van de valeriaan.

Niets doen is gewoon niet mijn kopje thee, nee. Eén van mijn lieve vriendinnetjes suggereerde dat ik eens moest gaan lezen. Nou, dat heb ik eens geprobeerd maar gezien mijn hersenen nogal behoefte hebben aan een hoge hoeveelheid prikkels is een boek niet voldoende. Nu gaan televisie kijken, facebook, een web-log schrijven en hyves best samen. Maar probeer dat alles maar eens te doen tijdens het lezen van een boek. Ik mag dan een vrouw zijn, maar dat gaat niet lukken. Volgens mij is dat overigens ook helemaal niet de bedoeling van lezen, dat is lekker rustig, even naar een andere wereld én ondertussen bruin worden als je de mazzel hebt dat de zon schijnt. Helaas dat lijkt te veel op niets doen, en dat is niet aan mij besteedt.

De andere dingen die ik tot nu toe doe ik mijn vrije tijd bevallen zeer goed en afgezien van de kosten die gepaard gaan met een aantal van die zaken, beschouw ik het als machtig mooi tijdverdrijf. Ik doe eindelijk weer eens wat ik altijd al wou. Naast natuurlijk de vastigheden die ik eens rigoureus in het leven heb geroepen nadat ik had bedacht dat ik geen leven meer had. Die vastigheden zijn trouwens een mooie combinatie van dingen. Zo hebben we daar computerles geven in het buurtcentrum, zumba lessen volgen op de dansschool en een geneesmiddelen onderzoek waarbij er zo langzamerhand een soap ontstaat met mijn eicellen als hoofdpersonen. Nu vraag je je misschien af, wat is de dramatiek aan die vrije tijd? Dat zit em eigenlijk in het feit dat ik niet niets kan doen, zodra ik een dagdeel niets op het program heb staan is dat dagdeel eigenlijk verprutst naar mijn idee en moet ik iets. Het is nooit goed, ik weet het, maar geef mij maar weer een nieuwe uitdaging! Of vergezel mij in het doorbrengen van de komende vrije dagen, dat mag ook. Ach eigenlijk is dramatiek ook maar relatief. Eigenlijk is het leven wel mooi op het moment.

Sollicitatie-drang

Ik behoef geen stok achter de deur van de sociale dienst. Nee, ik voel de druk tot solliciteren en werken al sinds jaar en dag. Tijdens het schrijven van mijn scriptie hou ik angstvallig vacaturesites in de gaten en solliciteer van gekheid op managementfuncties waarbij de functievereisten van 5 jaar managementervaring waarschijnlijk toch echt niet overdreven zijn. Sollicitaties naar Vietnam, Kenia, Uganda, Den-Haag, Utrecht, Tolbert… alles kan en alles moet volgens mijn drang.

Twee keer heb ik nu het gevoel gehad dat het mijn baan was, dat ik wel de perfecte kandidaat moest zijn, want die vacature schreeuwt naar mij, smachtend roept het mijn naam. Maar blijkbaar dachten zo’n 50 tot 100 anderen dat ook. Hallo, wie is er nu bereid om binnen twee maanden naar Vietnam te verhuizen… nou 50 anderen dus waaronder iemand met meer ervaring, sigh.

Sudan is de tweede en zit nog in de pijpleiding, dus wie weet. Ondertussen bedenk ik vast hoe ik onopvallend blijf in Sudan, gezien de reisadviezen. Ik ga van de week alvast even langs bij de lenzenexpert om te vragen of er kleurlenzen op sterkte zijn. En ik zal even goog-len naar hoofddoekjesknoop technieken en zal hoofddoekjes-Nederland aan een observatie onderwerpen om op de hoogte te blijven van trends. Geen Sudanees die door heeft dat ik een blondine uit Nederland ben. Misschien toch eerst die brief maar eens afschrijven..

Kijk dat is nu zo slopend aan mijn sollicitatiedrang. Iedere keer wanneer mijn oog een vacature ziet waarin ik me enigszins kan verplaatsen, verplaats ik me ook daadwerkelijk in die vacature. Ik stippel hele integratie-, ontwikkelings-, en verhuisplannen uit en onderwerp mezelf aan een psyschologische en academische analyse waaruit, verbazingwekkend, iedere keer weer blijkt dat ik de perfecte kandidaat ben. Ik schrijf dit iedere keer mooi op in een keurige sollicitatiebrief, mét pakkende openingszin en wacht met smart op de uitnodiging. Vriendinnen worden ondertussen ook betrokken in dit proces en moeten de vacature lezen, net als mijn brief en het liefst moeten ze me even bevestigen in mijn vermoedens. En of ze dat doen! Een lief vriendinnetje zegt steevast dat ze me aan zou nemen en anderen slaan brieven op als voorbeeldbrieven voor ‘later’. Maar de uitnodiging blijft uit. Nu was dat eerst niet zo erg maar nu wordt het wat zorgelijk, helaas te zien aan mijn slaap- en droomgedrag.

Gelukkig is er altijd nog plan b, onderzoeker worden, al heeft plan b ook nogal wat haken en ogen, met name financiële haken en ogen. Dus een heel sterk plan b is het ook weer niet. Plan c is een nogal pragmatisch plan, geld verdienen met baantjes in de kas, als schoonmaker of, jaja, desnoods in een callcenter. Plan c is fijn gezien de zekerheid en mogelijkheden tot sparen wat weer een uitweg biedt in vrijwilligerswerk in het buitenland.

Het mooie van dit betoog is dat het eigenlijk in een zin te vernietigen is, een zin waarin ik ook nog echt geloof ook, maar die tot op heden weinig invloed heeft op mn onderbewuste… (iets met ijsbergen, cognities en gevoelens enzo.. ). Die zin is:

Geen zorgen voor de dag van morgen, God zorgt.

ps Mattheus 6: 25-34

25 Daarom zeg ik jullie: maak je geen zorgen over jezelf en over wat je zult eten of drinken, noch over je lichaam en over wat je zult aantrekken. Is het leven niet meer dan voedsel en het lichaam niet meer dan kleding? 26 Kijk naar de vogels in de lucht: ze zaaien niet en oogsten niet en vullen geen voorraadschuren, het is jullie hemelse Vader die ze voedt. Zijn jullie niet meer waard dan zij? 27 Wie van jullie kan door zich zorgen te maken ook maar één el aan zijn levensduur toevoegen? 28 En wat maken jullie je zorgen over kleding? Kijk eens naar de lelies, kijk hoe ze groeien in het veld. Ze werken niet en weven niet. 29 Ik zeg jullie: zelfs Salomo ging in al zijn luister niet gekleed als een van hen. 30 Als God het groen dat vandaag nog op het veld staat en morgen in de oven gegooid wordt al met zo veel zorg kleedt, met hoeveel meer zorg zal hij jullie dan niet kleden, kleingelovigen? 31 Vraag je dus niet bezorgd af: “Wat zullen we eten?” of: “Wat zullen we drinken?” of: “Waarmee zullen we ons kleden?” – 32 dat zijn allemaal dingen die de heidenen najagen. Jullie hemelse Vader weet wel dat jullie dat alles nodig hebben.33 Zoek liever eerst het koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan zullen al die andere dingen je erbij gegeven worden. 34 Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.

Here we are again

So here we are again...

Schrijven is mijn passie, misschien is dat wat sterk uitgedrukt, zeker wanneer je het naast mijn echte passie zet, daarover later geheid meer. Maar schrijven is een machtig mooi middel om verwondering te creëren en om wat inzicht te verschaffen in je wereldbeeld. In mijn oude dagboek las ik van de week een verwijzing van mezelf naar Willem-Jan Otten, iets over dat schrijven dingen echt maakt, dingen worden meer werkelijk wanneer je ze opschrijft.

Nu, opgewekt door de valeriaan, een nieuwe start. Ik heb zo maar het vermoeden dat de fase tussen afstuderen en het zwarte gat evenals de invulling van dit gat interessante verhalen kan opleveren. Ik ben dus bijna afgestudeerd, even wat vrije dagen uitzitten tijdens het wachten op feedback en dan gaan we los. Dat ik los ga, dat is zeker, maar waar of wat, geen idee. Ik zet mijn kansen op Sudan, Vietnam, Kenia, Uganda, Bolivia... ja dus eigenlijk zet ik mijn kansen op de wereld. Jaja want ik heb een missie, wat gelijk staat aan de eerder genoemde passie, en daarover dus later meer, naar ik verwacht.

Stay tuned voor verwonderingen van mijn kant, beschouwingen van alledaagse ervaringen en eerdere reizen maar ook beschouwingen van zaken die er toe doen. Althans, zaken die er voor mij toe doen en ik hoop dat ze er voor jullie ook wat toe gaan doen.

Voor nu: op hoop van zegen! (ontleedt dat stukje eens, wat een machtige zin)