Running on valeriaan kan ik de hele wereld aan.
Valeriaan rustgevend en opbeurend, hmmh. Zoals ik in de introductie al schreef zit ik momenteel vrije dagen uit in afwachting van feedback van mijn scriptie. Een scriptie met zorg en toewijding geschreven, van Uganda naar Nederland en terug, en helaas weer terug. Anderhalf jaar zwoegen en reiken naar dat wat je nog net kunt. Interviews met toffe jongeren in Uganda, beleidsanalyse vanaf een bureautje in de zogenaamde ivoren toren van de nieuwbouw in onze faculteit en zoveel meer dingen, maar daarover later meer, misschien. En nu is het daar, op het bureau van mijn beoordelaars. Gewoon omdat het kan is er prompt een derde beoordelaar in het leven geroepen omdat het hem interessant leek en hij er veel vanaf weet. Nou dat zal em nog bezuren, 180 pagina’s maar liefst telt mijn scriptie. Ja letters noch regels zijn gespaard, maar zoals ik mijn eerste beoordelaar geruststelde ‘het zijn 180 pagina’s puur leesplezier’.
Nu maar afwachten. Naast gehoorzamen aan mijn eerder beschreven sollicitatiedrang doe ik van alles. Vier hele vrije dagen is het gelukt om gewoon te genieten, rust, vrijheid, high tea-en en lunchen in het park. Zelfs schoonmaken en handwasjes gingen van harte. Na die vier dagen begon de paniek en realiseerde ik me dat die vrijheid helemaal niet zo leuk is, ik moet meer doen ik moet me nuttig maken! Paradoxaal genoeg traden toen dagen aan van slapen en hangen bij mijn ouders. Vervolgens probeerde ik het gat wat was ontstaan na het inleveren van mijn conceptscriptie op te vullen met het schrijven van samenvattingen en sollicitatiebrieven. Daarna bedacht ik me opeens dat mijn ov nog even benut moest worden en zo reis ik van Delfzijl naar Hoogeveen en van Den-Haag naar Hoogezand. Ondertussen mijn level nut-gevoeligheid wat opgehoogd door hulplijnen via facebook op het gebied van Excel. Ook het starten van deze weblog is een product van mijn vrije dagen problematiek en nieuw verkregen energie van de valeriaan.
Niets doen is gewoon niet mijn kopje thee, nee. Eén van mijn lieve vriendinnetjes suggereerde dat ik eens moest gaan lezen. Nou, dat heb ik eens geprobeerd maar gezien mijn hersenen nogal behoefte hebben aan een hoge hoeveelheid prikkels is een boek niet voldoende. Nu gaan televisie kijken, facebook, een web-log schrijven en hyves best samen. Maar probeer dat alles maar eens te doen tijdens het lezen van een boek. Ik mag dan een vrouw zijn, maar dat gaat niet lukken. Volgens mij is dat overigens ook helemaal niet de bedoeling van lezen, dat is lekker rustig, even naar een andere wereld én ondertussen bruin worden als je de mazzel hebt dat de zon schijnt. Helaas dat lijkt te veel op niets doen, en dat is niet aan mij besteedt.
De andere dingen die ik tot nu toe doe ik mijn vrije tijd bevallen zeer goed en afgezien van de kosten die gepaard gaan met een aantal van die zaken, beschouw ik het als machtig mooi tijdverdrijf. Ik doe eindelijk weer eens wat ik altijd al wou. Naast natuurlijk de vastigheden die ik eens rigoureus in het leven heb geroepen nadat ik had bedacht dat ik geen leven meer had. Die vastigheden zijn trouwens een mooie combinatie van dingen. Zo hebben we daar computerles geven in het buurtcentrum, zumba lessen volgen op de dansschool en een geneesmiddelen onderzoek waarbij er zo langzamerhand een soap ontstaat met mijn eicellen als hoofdpersonen. Nu vraag je je misschien af, wat is de dramatiek aan die vrije tijd? Dat zit em eigenlijk in het feit dat ik niet niets kan doen, zodra ik een dagdeel niets op het program heb staan is dat dagdeel eigenlijk verprutst naar mijn idee en moet ik iets. Het is nooit goed, ik weet het, maar geef mij maar weer een nieuwe uitdaging! Of vergezel mij in het doorbrengen van de komende vrije dagen, dat mag ook. Ach eigenlijk is dramatiek ook maar relatief. Eigenlijk is het leven wel mooi op het moment.
